مدح و مرثیۀ امام هادی علیه السلام ( زبانحال )
کیـستـم من مظهـر کـلِّ صفات کبـریایم هـادی اهل زمیـنـم رهـبـر خـلـق سمایم آفتاب مُلک جان در شهر سُرِّ مَنَ رَآیَـم جـدّ مـهـدی، زادۀ پـاک عـلّیِ مرتـضایم هـادی آل مـحـمّـد شـمـع جـمـع اولیـایـم من ولیِّ حـقّ علیّ بن جواد ابن رضایم من عـلـیِّ چارم از نسل امیـرالمـؤمنیـنم هلی اتی یم، کوثرم، طاها و قدر و یا و سینم گرچه بی یار و معینم خلق را یار و معینم آسمـانـی اخـتـر برج ولایت در زمیـنـم شهریار ملک دینم، انس و جان را مقتدایم من ولیِّ حـقّ علیّ بن جواد ابن رضایم دوّمین ابن الرّضا از آل پیغمبر منم من شیعۀ اثنی عشر را هادی و رهبر منم من نام نیکویم علی باب حسن پرور منم من منجی خلق جهان و شافع محشر منم من ذات ربّ العالمین را رحمت بی انـتهایم من ولیِّ حـقّ علیّ بن جواد ابن رضایم کیستم من گوهر ده بحرم و بحر دو گوهر رهـبـر دین حجّت حقّ هادی آل پیـمـبر مصلح کلّ مهدی موعود را جـدّ مطهّـر از نهم مـولا؛ نهم ریحانۀ زهرای اطهر باب حاجت قـبلـۀ اهل ولا روح دعـایـم من ولیِّ حقّ علیّ بن جـواد ابن رضایم مـیـوۀ قـلـب رسـول الله شـمـع جمع آلـم کبریا وجه و محمّد طینت و احمد خصالم شوکت عـبّـاسیـان گردید پـامـال جـلالم هر کلام جامعه دُرّی است از بحر کمالم یـادگـار مجـتـبـی و نجـل شاه کـربـلایم من ولیِّ حقّ علیّ بن جـواد ابن رضایم نام من درعین غربت شمع محفل هاست آری کار من از اهل عالم حلِّ مشکل هاست آری مهر من در سینه ها چون مه به منزل هاست آری قبر ویران گشتۀ من کعبۀ دلهاست آری یک جهان دل بوده هر شب زائر صحن و سرایم من ولیِّ حقّ علیّ بن جـواد ابن رضایم آسمـانی ها زمیـنی ها همه مـحـو مقـامم با وحوش و با طیور و دشت و صحرا هم کلامم بر بنی آدم نه تنها، بر همه عـالـم امامم نی عجب گر شیر وحشی در قفس گردید رامم یا ببوسد یا گذارد صورت خود را به پایم من ولیِّ حقّ علیّ بن جـواد ابن رضایم گاه آمد از بنی العّـباس در زندان عـذابم گـاه بـردند از ره بـیـداد در بزم شـرابم یاد می افـتاد از بـزم مـی و شـام خـرابم من که در سنّ جوانی ظلم ها شد بی حسابم اولـیـــاء سـیـــراب نـد از جـــام ولایـــم من ولیِّ حقّ علیّ بن جـواد ابن رضایـم آن ستمگر سالها لرزاند جان و پیکرم را از شقاوت کرد ویران قبر جدّ اطهرم را بی حیایی بین جسارت کرد زهرا مادرم را با جسارت هاش آتش زد دل غم پرورم را دوست دارم دوستانم اشگ ریزند از برایم من ولیِّ حقّ علیّ بن جـواد ابن رضایم محنت و اندوه من بسیار بود و عمر من کم چشم بستم دست شستم از جهان با یک جهان غم گر چه هر دم ظلم و طغیان دیدم و بستم فرو، دم سرکشد سوز دلم از شعله های نخل میثم خوش بُود با نظم او جاری شود اشگ عزایم من ولیِّ حقّ علیّ بن جـواد ابن رضایم |